22

Świeczki pozwalają mi obserwować dwa przeciwległe kąty pokoju. Syf na biurku schował się w mroku, świnka morska (wymienię na chomiki) śpi, telefon nie chce się ładować... z jednej strony wrzeszczę w myślach "k*rwa, rusz dupę, zrób coś! Na poniedziałek potrzebujesz budzika", ale z drugiej przez kilka godzin męczyłam się z wejściem od ładowarki i wiem, że go nie naprawię. Nie dzisiaj.
Herbata paruje, próbuję uspokoić myśli. Może powinnam zacząć pić melisę. W końcu jestem nerwusem. Co lepsze, uzależnionym od kawy. Pod głową mam Stefana. Swoją drogą ciekawa historia z tym Stefanem, bo kupiony został przez matkę moją dwa lata temu, na początkach z moim K., który już wtedy odczytał mą telepatię :D
- To jak go nazwać? - Pytam, a w myśl wbija mi się "Stefan". Skąd, dlaczego...
- Stefan. - Odparł K. nim zdążyłam się zastanowić.
To było dziwne. I takie już pozostało.

Z jednej strony próbuję się zmotywować, a z drugiej znów czuję zmęczenie. Mam już prawie 20 lat (zdaje się, że mentalnie stanęłam gdzieś pomiędzy 17-18), a chciałam przed trzydziestką dzieciaka (no, kto nie ma takich myśli?), więc kiedy zdążę odwiedzić Grecję, Szwajcarię i USA? No i Holandię, bo mają ładną bibliotekę (:D). Trzeba na to zarobić, dostać urlop, a ja nawet pracy nie mam, jeszcze miesiąc praktyk... Naprawdę, od tygodnia próbowałam się zebrać żeby coś napisać, a teraz nie potrafię wykrzesać z siebie nic więcej ponad nieuargumentowane obawy egzystencjalne. Kompletnie nie nadaję się do życia. Znużenie bierze górę. Nie piszę, nie czytam, jestem tu tylko fizycznie. Mentalnie wpadłam do dziury jak Alicja.

Następny będzie bardziej sensowny!