17

Byłam wczoraj w bibliotece* - zamierzam w najbliższym czasie wybrać się tam i poszukać mojego stosiku książek po angielsku - wyrobić sobie kartę. Babka pokazała mi cztery szablony. Patrzę, jeden z Romeem i Julią (tak podejrzewam), drugi z potworkiem chowającym się przed dzieckiem za drzewem, trzeci z rysunkową żyrafą... i dopiero wtedy zauważyłam czwarty. Choć był pokazany jako pierwszy i był dla mnie z pewnością najodpowiedniejszy, bo przedstawiał stosik książek z napisami Romance, Crime, Horror itd, a po lewej był napis "Love reading, love libraries". Taki neutralny. Zwyczajny. Dorosły.
Przez głowę przemknęła mi migawka infantylna, ostatni raz rzuciłam okiem na wyglądającego zza drzewa stwora i wskazałam na szablon ze stosikiem książek. Czasem czuję się jak pieprzona siedmiolatka, a między moimi rzeczami nadal królują takie perełki (nie lubię tego słowa) jak portfel z wiewiórami, miśki na regale, czy zestaw różowych szczotek do włosów... uwielbiam kreskówki i książki, w których przewodzi wątek typu urban fantasy (aby uwierzyć w Londyn Pod i białego królika w rękawiczkach!), a gdybym dorwała, to chętnie poczytałabym WITCH. Na szczęście dla mnie, lubię również kontrasty. Czernie i szarości, wielkie tiszerty (często kradzione od K.) i grozę.

* Wizytę można dopisać do serii Robią ze mnie wariatkę. Otóż poszłam tam w zasadzie by coś wydrukować, bo ja nie miałam tuszu, a K. nie mógł znaleźć kabli od drukarki. Wcisnęłam "drukuj" i wyskoczyło mi wielkie okno z napisami i numerkami. Popatrzyliśmy z K. po sobie, potem rozejrzeliśmy się za pracownikami - w pobliżu nikogo. Za druk trzeba było zapłacić, ale jak? Po chwili z pokoju dla pracowników wyszła starsza babka ubrana w barwy biblioteki (fiolet), w dodatku z identyfikatorem na szyi. Pytam ją, jak mogę coś wydrukować, ona mi na to... że tam nie pracuje (?!). Na szczęście obok siedział ciekawski, dwumetrowy chłopak który porwał K. i pokazał mu jak się drukuje. Nie spodziewałam się po tej bibliotece takiego nowatorstwa (wpisujesz w drukarkę hash i numerek który wyskakuje na pulpicie, potem wrzucasz kasę).
Hmm... zaczynam się już do tych absurdów (kobieta przebrana za bibliotekarkę...) przyzwyczajać.