19

Wydaje mi się, że to nie ten kierunek, bo nie widzę przed sobą horyzontu. To dziwne. Wciąż powtarzam dumie, żeby zamknęła ryj, ale ona potrafi krzyczeć głośniej ode mnie, zaś nocne dyskusje z losem nie owocują zmianami. Moje serce uderza jak śmiech, los lubi być porównywany do śmiechu.. bywa prosty jak dziwka z Manhattanu, ale ja nie przewiduję. Krzyczę, uderzam pięściami o ściany i szarpię się za włosy, a dni powtarzają mi, że lepiej być. Sobie być. Tworzę wtedy w głowie wizualizacje, tak jakbym spaliła trzy gramy i udało mi się nie zasnąć. Liczę czas i ołówki, a każda niby-cenna sekunda niknie wśród dymu i krzyków w mojej głowie.

Chłodny stycznowy wieczór, deszcz jak komornik stuka złowrogo w szyby. Nic nie jest takie samo jak wczoraj, a Dziś jest piewszym wieczorem który muszę przeżyć by nadeszły kolejne. Mój sąsiad, biały kot, drze się gdzieś pod płotem. Pytam siebie - dlaczego dłużej niż krócej muszę być sama? Nie powinnam być sama. Moje myśli są złe. Dlatego chcę czytać i czerpać z Poego.



Wyżej kilka słów sprzed kilku dni. Emocje. Po najdłuższej przerwie wena wróciła, piszę. Ostatnie trzy dni i dwie noce spędziłam z K. Poranny spacer, kawa z bitą śmietaną. Załatwiłam sobie rozmowę kwalifikacyjną i prawdopodobnie pójdę na praktyki, tym razem (kiedyś miałam dwa tyg. praktyk w hotelu) na ponad dwa miesiące do sklepu z ciuchami, w dodatku parę minut od mojego miejsca zamieszkania.:) Zawsze to jakieś doświadczenie, cholera, szkoda że nie zapłacą!