20

No i stało się. W środę będzie tydzień, odkąd chodzę na praktyki. 12 do 18.30 zapierniczam i mówię Wam - kiedy będę miała robotę, to albo dniówka (od rana do ok. 16) albo nocka. Nic pomiędzy tak jak teraz, bo mój dzień wygląda następująco: wstać (półgodzinna samomotywacja), kawa, prysznic, praca, czyli naklejanie cen, przyczepianie alarmów, grzebanie się w ciuchach lub plątanie pracownikom pod nogami, i powrót. Krótki wieczór spędzam z K., albo oglądam Rodzinę Zastępczą (nie mam siły klikać) po czym kładę się spać. Gdzie jest życie, ja się pytam?! Współczuję tym, którzy pracują w tych godzinach na co dzień; zarabiają pieniądze a nawet nie mają ich kiedy wydać.
Ale nie ma się co nad tym rozwodzić. Na razie muszę się przyzwyczaić do takiego trybu a potem zobaczymy co dalej.
A tak nawiasem, co jest nie tak z moją osobą? Na praktykach rok temu słyszałam co chwilę "uśmiechnij się" i "co się stało?", więc teraz staram się przyklejać uśmiech do twarzy, kiedy tylko ktoś się na mnie gapi. Ale zaś dziś usłyszałam "pokaż trochę entuzjazmu! Pasji!". No przepraszam bardzo. Jestem smutnym człowiekiem, który szkolił w sobie obojętność. Staram się to teraz zmienić. Doceniać, a nie pierdolić.

Ostatnio chcieliśmy z K. obejrzeć Alicję. K. wpisywał tytuł na playu. "Alicja w krainie czar..." Możecie zgadywać, jaka wyskoczyła podpowiedź. Ja bym nie zgadła. Czarnuch.